Günaydın!

İlk kez sabahın erken saatlerinde başlıyorum yazmaya. Bir süredir yazmadım çünkü kafamı toplamaya ihtiyacım vardı, doğru kelimeleri bulup en güzel cümleleri oluşturabilmek için. Arka fonda ' Lana Del Rey ' don't make me sad, don't make me cry, sometimes love is not enough and the road gets tough derken döküyorum kelimelerimin tümünü. Kelimelerim karışmış, her biri ayrı bir yere dağılmış olsa da bugün için  insanlar  ve iyilik  kelimelerini çekip alıyorum aralarından ve insanların onlara yaptığınız iyilikleri görmemesinden bahsetmek istiyorum. Kimse - yani en azından gerçekten içinden gelerek iyilik yapan insanlar - yaptığı iyiliği karşı taraftan beklentisi olduğundan yapmaz. Bir de karşı tarafta ki insan çok sevdiği, hayatında önem arz eden bir insansa eğer hiç düşünmeden yapar iyiliğini. Yapar ve mutlu olur sadece, gerisini düşünmez bile. Ama tabii her zaman iyiliğinizin kıymeti bilinmez ki bununla ilgili ' iyilik yap denize at ' bile denmiştir. Sanırım insanların hiç değişmeyeceği başından beri belliymiş. :) Evet iyilikler beklenti içermez ama en azından karşı tarafın da yapılanların farkında olarak hareket etmesi istenir elbette. Siz sürekli yapıcı tarafken karşı taraf bunları görmüyorsa, görmediği gibi sizin en küçük bir hareketiniz de tüm yaptıklarınızı yakabiliyorsa artık ' iyilik yap denize at ' dönemini başlatmanız gerekiyor maalesef. İnsan ilişkileri, insanlar bir arada yaşamaya başladığından beri zor olmuştur ve eğer çevrenizde ' sevgi - saygı - anlayış ' kavramları kalmamışsa zor olmaya da devam edecektir diyor ve yazımı sonlandırıyorum. Şimdilik hoşçakalın ! :)

Hayat ve Uğraşlar

Uzun bir aradan sonra yeniden yazıyorum.Yazacak öyle çok şey var ki nerden başlasam diye düşünmeden edemiyorum.Sanırım biraz hep bir yerlere yetişme telaşımızdan bahsedicem zira bu aralar o kadar çok yoruluyorum ki hayat enerjim kalmadı.Sürekli bir yerlere,bir şeylere yetişmek için uğraşıp duruyoruz.Hep daha iyisi,daha güzeli için.Sonra noluyor? Ne bu uğraş bitiyor,ne de biz tatmin oluyoruz hayatımızdan.Her geçen gün daha iyi anlıyorum ki bunun sonu yok.En iyi eğitime sahip olduk diyelim ya sonra? En iyi işe,en iyi arabaya,en iyi eve,en iyi eşe sahip olmak için uğraş dur.Uğraşırken de bir çok şeyi kaçır…Sonra gelen büyük pişmanlık,zamanında yapılması gerekenler yapılmadığı için.Tabii bu büyük uğraşlar yanında bir şeyi daha getirir,sıkıntı.Sonu gelmeyen,bitip tükenmeyen sıkıntılar,bunalmalar…Çünkü naparsak yapalım dengeyi yakalayamıyoruz bir tarafın ucu mutlaka kaçıyor,o kaçınca da insanın keyfi kaçıyor haliyle.Bazen diyorum ki keşke her insanın bir huzur köşesi olsa.Kim nerde huzurluysa,nasıl huzurluysa oraya kaçsa.Ben mesela,sıkılıp bunaldığımda kalabalıktan uzaklaşmak isterim hep.Psikologum bir keresinde kendini nerde mutlu görüyorsun diye sormuştu.Daha önce hiç düşünmediğim bir soruydu sanki.Sonra düşündüm.Bir sahil kasabası hayal ettim,etrafta şen kahkahaların atıldığı,dalga seslerinin müzik seslerine karıştığı güzel bir yer…Muhtemelen öyle bir yerde yaşasam yani en azından bunaldığımda oraya kaçsam,orası benim huzur köşem olsa mutlu olurdum.Çünkü bitmek bilmeyen bu yarış çoğu kez bunaltıyor insanı.Şuanda da o anlardan birindeyim yoruldum,bunaldım.Sahil kasabasına kaçamıyorsam,uykuya kaçarım diyip yatıyorum.Hoşçakalın.

Dönüm Noktası

Ben her zaman, insanın hayatının akışını değiştirecek bir anın, yani dönüm noktasının varlığına inanmışımdır.Düşünsenize bir an geliyor,tek bir an…Ondan önceki bütün anları yerle bir edip,hayatınıza bambaşka bir boyut kazandırıyor.Belki eskisinden daha iyi,belki daha kötü…Hayatımızda ki her anın bir önemi varken hayatımızda ya da bizde oldukça büyük değişiklikler yapan dönüm noktasının önemi ve yeri hep farklıdır.Dönüm noktası her zaman mutluluk getirmeyebilir insana, hatta çoğu zaman acı ve hüzün verir belki de.Ama yine de insan beslenir bu andan,bu anla büyür,gelişir.İlk anda farketmez belki ama çok şey katar insana bu an.Dönüp kendisine ” neden? ” diye sorar insan.İşte o an başlar aslında hayat dediğimiz o büyük keşif.Şimdi durup bir sorun kendinize.” Benim dönüm noktam hangisi ? ” diye…

Beni Güzel Hatırla

Hayatımıza her an birileri giriyor,girmeleriyle birlikte hayatımızı az ya da çok etkiliyorlar.Güzel olsun,kötü olsun anılarıyla birlikte geliyorlar ve bir gün çıkıp gittiklerinde ise geriye kalan sadece anıları oluyor.Ben hep girdiğim hayatlarda güzel anılar bırakmak isterim.Bilirsiniz hatırlanmak güzeldir ama nasıl hatırlandığınız da önemlidir.Hayat hep başlangıç ve bitişlerden ibaretken hepimiz biliriz ki her güzel şeyin bir sonu vardır.Elimizde olan,hayatımızda olan her neyse ya da kimse bir gün bitecek,gidecek.Bu yüzden bitişlerde önemlidir aslında en az başlangıçlar kadar çünkü hayatlarına dokunduğunuz insanların aklında hep o bitiş anıyla hatırlanırsınız, yani demek istiyorum ki nasıl bittiğide önemlidir başlangıçların.Bu yüzden bu üç kelimeye önem veririm ben ” beni güzel hatırla.” Tabii bu sadece aşk için değil hayatına bir şekilde dokunduğumuz her insan için geçerlidir.Sevgilerle…

Ben geldim!

  Ah şu içimde ki bitmek tükenmek bilmeyen yazma aşkı.Bu aşk sağolsun, blogger a atıverdi beni.Ben geldim! Neden geldim? Daha çok yazmak için,daha çok rahatlamak için.Bir bakıma egoistlik yaptım yani, inkar edemicem şimdi.

  Bu yazı bir giriş yazısı olduğundan henüz iç döküş kısmına geçemeyeceğim tabii.Ama kısaca niye yazmayı sevdiğimden,ne yazacağımdan bahsetmekte isterim.

  Yazmak,bana kalırsa eylemlerin en güzellerinden.Çünkü insan yazınca daha iyi ifade ediyor kendini.Konuşurken anlatamadıklarını,eline kağıt kalem verince bir bir yazıyor.Gelelim ne yazacağım kısmına...Biraz kendimi,biraz hayatı.Bazen yapmak istediklerimizi,bazense yaptıklarımızı.Sustuklarımızı,susmak zorunda olduklarımızı.İçimizi,dışımızı kısacası her şeyi yazacağım! Şimdilik hoşçakalın :)